اما راهکار مناسب در حالی پیدا نشده است که هرروز و یا شاید هرچند ساعت یکبار اظهارنظرهای مختلفی از سوی کارشناسان در رسانههای مختلف منتشر می گردد.
اما بهواقع بهترین راهحل کدام است؟ افزایش قیمتها، کمک مالی مستقیم به خودروسازان و یا پرداخت تسهیلات به خریداران برای خرید اقساطی خودروها؟ اینها همه راهکارهایی است که در طی چندین سال اخیر بارها اجراشده است و اگر قرار بر تأثیرگذاری بلندمدت و رفع مشکلات بود بطور حتم امروز صنعت خودرو تا این میزان به بحران نزدیک نشده بود.
قطعه سازان و خودروسازان ما در طی این سالها همیشه با مشکلات عدیدهای مواجه بودند اما هیچگاه شرایط آنطور پیش نرفته که بتوانند خود بر مشکلاتشان فائق بیایند، همیشه چشمشان بدست دولت، شورای رقابت، سازمان حمایت و یا سازمانهای اینچنین بوده و نتوانستند وارد فضای رقابت گردند.
البته این را نیز باید گفت که نمیتوان از شرکت ها انتظار داشت که در بازاری رقابت کنند که حتی نمیتوانند قیمت محصولاتش را در آن تعیین کنند.
بهاینترتیب بنظر میرسد نمیتوان تمامی ایرادها را به شرکتهای خودروساز وارد کرد، مگر میتوان از شرکتی انتظار وارد شدن به فضای رقابتی با شرکتهای معتبر جهانی را داشت که حتی قدرت قیمتگذاری محصولات خود و حتی تعدیل نیرویهای مازاد خود را ندارد؟
در چنین شرایطی اگر واردات خودرو بسته بماند، 3 هزار میلیارد تومانی که خودروسازان برای برونرفت بحران میخواهند، پرداخت شود و حتی اجازه افزایش قیمت 50 درصدی هم صادر شود، دوباره و چند سال دیگر چشم باز میکنیم و همینجا در همین نقطه خواهیم بود. خودروسازان در حال زیان دهی، در شرف ورشکستگی و چندین هزار نفر درخطر بیکاری اند.
بهواقع راه درست کجاست؟
با اندکی مطالعه در صنعت خودرو جهان درمییابیم بهترین و تنها راهحل ممکن که بتوانیم مشکل امروز خودروسازان را مرتفع کند، آزادسازی قیمتگذاری خودرو و باز کردن راههای رقابت با شرکتهای معتبر خارجی ست. این آنجاست که خودروسازان ناگزیر هستند رشد کنند تا بتوانند محصولات خودرو را در بازار آزاد و رقابتی بفروش برسانند.
شکی نیست که اگر ممنوعیت واردات خودرو و اختصاص وامهای ارزانقیمت به خودروسازان و خریداران قرار بود مشکلی از مشکلات صنعت خودرو را رفع و یا به رشد کیفی آن کمک کند، امروز صنعت خودرو ما به این وضع دچار نشده بود.